Duży pies o silnej budowie, używany w służbie policyjnej . 4. doberman-Duży pies obronny wyhodowany w Niemczech . 5. doberman-Pies . 6. doberman- Pies o
Porady eksperta piątek, 21 czerwca 2013 12:54 admin Jest to dość częste zjawisko, nie tylko w Polsce. Najczęstszą przyczyną takiego stanu rzeczy są czynniki ekonomiczne, które nie pozwalają właścicielom psa na posiadanie lub wynajmowania domu, który zapewniłby mu dostateczną ilość przestrzeni i wynikające z tego poczucie komfortu. Ale przecież logicznym jest fakt, że nikt nie zrezygnuje z posiadania i opieki nad swoim pupilem z tak błahego powodu. Na szczęście można sobie poradzić z tą niedogodnością na kilka różnych sposobów. Zabawa na zewnątrz, odpoczynek w domu Pierwszy z nich, polega na zapewnieniu zwierzęciu, odpowiedniej dawki ruchu. Codzienny, ponad godzinny spacer z przebieżkami i wspólną zabawą (aportowanie, frisbee, podskoki) zadbają nie tylko o kondycję psa, ale również Twoją, a jemu samemu zapewnią odpowiednie rozładowanie energii, co uchroni Was przed ewentualnym uwalnianiem dodatkowych zapasów energii w mieszkaniu. Drugi sposób to socjalizacja. Dotyczy on nie tylko psa, ale również Was! Tak, tak! Na pewno w Waszej okolicy, mieszkają osoby, które znajdują się podobnej sytuacji. Zaprzyjaźnijcie się z nimi, oferując wzajemną pomoc w wyprowadzaniu psów! Weźcie psa sąsiadów na spacer kiedy im coś „wypadnie”, a na pewno, w razie czego, zrobią to samo dla Was. Dla samego czworonoga taka sytuacja jest bardzo korzystna, ponieważ pozwala mu się socjalizować poprzez zabawę we własnym psim towarzystwie. Wy też na tym korzystacie w podobny sposób, integrując się ze społecznością. Same plusy! „Spacerowanie społecznościowe” Kolejny „kłopot” to załatwianie naturalnych potrzeb naszego pupila. Dom z ogrodem, zapewnia komfort wychodzenia o dowolnej porze; mieszkanie w bloku niestety, wymaga pewnej dozy dyscypliny. Musimy zatem nauczyć naszego podopiecznego, załatwiania swoich potrzeb kiedy jest ku temu okazja, tzn. najlepiej podczas codziennego spaceru. Oczywiście musimy pamiętać także o tym, ze jeden raz dziennie na pewno nie wystarczy, ale trzy wyjścia powinny być wystarczające dla większości zdrowych psów. Wybierzmy stałe pory i nauczmy psa reagowania na specjalnie dopasowaną do tego celu komendę. Komfort samotności Ostatnia, ale równie ważna kwestia, to zapewnienie psu miejsca, w którym będzie mógł się czuć „u siebie” w chwili kiedy będzie chciał zostać sam, odpocząć i zrelaksować się. Możemy zatem ustawić jego kojec w kuchni, pokoju gościnnym lub innym zacisznym miejscu naszego mieszkania. Kuchnia wydaje się zdecydowanie najlepszym pomysłem, jeżeli mamy naprawdę mało miejsca. Kafelkowa podłoga będzie mu przynosiła ulgę podczas upałów, podobnie jak bliskość wody. Pamiętajmy, że każde zwierze, podobnie jak człowiek, potrzebuje własnej przestrzeni aby czuć się wygodnie.
Stworzony do pracy. Duży szwajcarski pies pasterski charakteryzuje się krępą, silnie zbudowaną i dobrze umięśnioną sylwetką, co predestynuje go do noszenia i ciągnięcia ciężkich ładunków. Mimo swoich rozmiarów i dość znacznej wagi od 45 do 65 kg, jest bardzo wytrzymały i zwinny. Uwielbia wyzwania i jest zawsze gotowy do pracy.
DUŻY SZWAJCARSKI PIES PASTERSKI © Źródło: By Steffen Heinz Caronna (Own work) [CC BY ( via Wikimedia Commons Potomek dawnych wiejskich psów, które były wykorzystywane przez przydrożnych handlarzy do ciągnięcia wózków. Często spełniały również rolę psów zaganiających i podwórzowych w gospodarstwach rolników, masarzy i rzeźników. Na wystawie psów w 1908 roku w miejscowości Lagenthal, profesorowi Albertowi Heim zostały pokazane psy określane mianem "krótkowłosych berneńskich psów pasterskich". Profesor Heim uznał te psy za odrębną rasę, którą nazwał dużymi szwajcarskimi psami pasterskimi i przyczynił się do ich popularyzacji. Podczas II wojny światowej duży szwajcarski pies pasterski używany był jako pies meldunkowy i pociągowy ze względu na jego wrodzone do tego predyspozycje. Obecnie psy te zyskują na popularności będąc hodowane jako psy rodzinne. Cierpliwy pies towarzyszący, nadający się również na psa ratowniczego. Wykorzystywany jako stróż i pies pasterski. Duży szwajcarski pies pasterski jest przyjacielskim psem o łagodnym charakterze. Zawsze skory do zabawy, ale i zrównoważony. Wobec dzieci delikatny. Nie jest bojaźliwy. FILA BRASILEIRO Źródło: autor: FBC, licencja: CC0 Public Domain Rasa zaliczana do grupy molosów, wyhodowana w Brazylii do tropienia zwierzyny i pilnowania stad. Nie ma pewności co do pochodzenia rasy. Do jej powstania najprawdopodobniej przyczyniło się kilka ras europejskich, wśród których wymienia się: doga niemieckiego, bloodhounda, mastifa angielskiego, buldoga angielskiego, mastifa neapolitańskiego, niekiedy również charty. Do Europy rasa została przywieziona przez konkwistadorów hiszpańskich i portugalskich. W przeszłości fila brasileiro służył jako pies stróżujący na plantacjach, zaganiający bydło i łapiący zbiegłych niewolników. Budowa psa mocna, choć często zróżnicowana. File mogą być typu dogowatego (wysokie, szczupłe) lub mastifowatego (bardziej przysadziste, tęższe). U tej rasy występuje silnie rozbudowany fałd skórny w okolicach podgardla. Fila odznacza się silnym, dominującym charakterem, dlatego poleca się go osobom, które mają już doświadczenie w prowadzeniu psów. File nie tolerują obcych na swoim terenie, są w stanie bronić swoich właścicieli i rzeczy do nich należących za cenę własnego życia. W przypadku zagrożenia, fila nie cofnie się, jeśli poweźmie decyzję o obronie. Temperament psa tej rasy zmienia się drastycznie poza jego terenem – staje się bardziej spokojny i bierny. Wobec najbliższych jest czuły, potrafi opiekować się dziećmi i wykazywać cierpliwość wobec nich. GULL DONG © Źródło: Gull Dong (Bully Gull Terr, buldog pakistański) pochodzi z Pakistanu. Został wyhodowany jako krzyżówka dwu ras: Gull Terr i Bully Kutta. Po pierwszym odziedziczył szybkość i zwinność, po drugim wielkość i siłę. Jest bardzo popularny w swoim kraju, poza nim prawie nieznany. Buldog pakistański jest bardzo dużym i silnym psem. Wzrost psów waha się od 88 do 106 cm, a waga od 40 do 63 kg. Jest mocno umięśniony, ma głęboką klatkę piersiową i masywną czaszkę. Jego sierść jest krótka i gładka o zróżnicowanym umaszczeniu - może być białe, czarne, szare lub pręgowane. Uchodzi za rasę szczególnie agresywną i trudną do opanowania, ale zarazem jest psem bardzo wiernym i kochającym. Ma skłonności do dominacji i dlatego wymaga doświadczonego właściciela, rozumiejącego jego zachowanie. W nieodpowiednich rękach będzie trudny do kontrolowania i groźny. Wobec swojej rodziny jest bardzo lojalny i będzie jej bronił, gdy tylko zajdzie taka potrzeba. Wobec obcych osób jest nieufny i podejrzliwy, wobec innych psów agresywny. Jest bardzo czujny i zaskakująco zwinny. Jest też inteligentny i pojętny. Słynie ze swoich umiejętności w polowaniach na niedźwiedzie - już jeden dorosły pies stanowi poważne wyzwanie dla tego drapieżnika. Gull Dong jest dobrym psem pracującym, poważnie traktującym swoje zadania. Jest psem terytorialnym, doskonałym, niezwykle lojalnym, stróżem i obrońcą. Jest używany do polowań, niestety, jest też wykorzystywany w walkach psów. Nie nadaje się do życia w mieście, dobrze czuje się w gospodarstwie lub w lesie, gdzie ma zapewnione zajęcie, ruch i przestrzeń. Szkolenie i socjalizacja tego buldoga powinny rozpocząć się jak najwcześniej. Zdecydowanie należy zwalczać tendencje agresywne. Dzięki dobremu szkoleniu i odpowiednim ćwiczeniom wyrośnie na spokojnego, posłusznego psa. HOVAWART © Źródło: By Maredinverno (Own work) [CC BY-SA ( via Wikimedia Commons Rasa wyhodowana w średniowiecznych Niemczech jako pies obronny, zrekonstruowana w XX wieku. Współcześnie jest psem wielostronnie wykorzystywanym, także w służbie policyjnej i ratunkowej. Hovawart jest średnio dużym, mocnym psem. Psy osiągają wzrost 63 - 70 cm (suki 58–65) i wagę ok. 45 kg (suki ok. 38). Występuje w trzech odmianach kolorystycznych : czarnej podpalanej, czarnej i blond (złota, płowa). Hovawarty w usposobieniu są wesołe, skore do wspólnych zabaw z członkami rodziny. Mają dość silne poczucie dominacji, stąd wymagają kontaktu z ludźmi o stabilnej osobowości i konsekwentnym, zdecydowanym podejściu. Sprawiają jednak trudności w układaniu. Odzwyczaić od czegoś psa tej rasy jest niełatwe. Hovawarty są bowiem dosyć sprytne i znajdują zwykle wyjście z sytuacji, które są im pokazywane w czasie treningu. Uczenie hovawarta reguły przynoszenia patyka i oddawania go bywa w przypadku pewnych osobników trudne, gdyż pies może uznać coś rzuconego mu za jego własność. Zwierzęta te są wierne i oddane opiekunowi. JUŻAK © Źródło: By user:Przykuta (user: Przykuta) [CC BY-SA ( via Wikimedia Commons Owczarek południoworosyjski jużak należy do psów pasterskich i zaganiających. Na temat pochodzenia rasy istnieją różne teorie, niemniej jego ojczyzną jest z pewnością Półwysep Krymski. Pierwsza hodowla jużaków powstała prawdopodobnie w 1828 roku, na wystawach zaczęły się pojawiać od roku 1900. W czasie rewolucji rasa została niemal całkowicie wyniszczona (m. in. - wg. znanych zapisków - w Askanii wystrzelano wszystkie dorosłe psy). Podjęto próby odtworzenia rasy, ale II wojna światowa znowu spowodowała niemal doszczętne wybicie jużaków. Wiele lat trwało odbudowywanie rasy, które ostatecznie zakończyło się powodzeniem i dziś owczarek południoworosyjski jest popularny w Rosji i znany poza jej granicami. Jużak od niepamiętnych czasów zajmował się pilnowaniem stad na Morzem Czarnym, ale też był hodowany przez wojsko wykorzystujące go do ochrony położonych na odludziu obiektów. Jest to pies wyjatkowej urody, duży, solidnie zbudowany, mający mocne kości i dobrze rozwinięte mięśnie. Wyróżnia go sierść, która dorasta nawet do 15 cm długości, jest gruba i gęsta o twardym włosie. Umaszczenie zwykle białe, ale może być też słomkowe lub szare. Misiowaty wygląd jużaka jest mylący. Ten pies zupełnie nie nadaje się na przytulankę, psa do towarzystwa, czy opiekuna dzieci, dla których może być bardzo niebezpieczny. Jest urodzonym niezależnym stróżem gotowym bez ostrzeżenia zaatakować każdego, kto naruszy jego teren. Cechują go: wielka siła fizyczna, odwaga, nieustanna czujność, gotowość do obrony, samodzielność i nieprzekupność. Z drugiej strony jest niezwykle oddany swojemu opiekunowi i ma opinię psa o wielkim sercu. Wymaga wyjątkowego opiekuna - doświadczonego, stanowczego i konsekwentnego. Ogromnym błędem jest użycie wobec jużaka przemocy - jest bardzo pamiętliwy i w konsekwencji następnym razem może odpowiedzieć agresją. Oprócz starannego wychowania jużak wymaga przestrzeni, najlepiej dużego ogrodzonego terenu, solidnych spacerów i systematycznej pielęgnacji długiej sierści. KANGAL © Źródło: uploaded by Abuk SABUK, licencja: [CC-BY-SA Deed] Należy do tureckich psów pasterskich. Kangal to pies duży i silny, wysoki, mocno zbudowany, o szerokiej, masywnej głowie i gęstej sierści z podszerstkiem. Pomimo swojej wielkości, a także dużej masy, potrafi być niesamowicie szybki i zwrotny. Jest odważny, opanowany, zrównoważony, nie jest agresywny. Z natury niezależny, niezwykle inteligentny i dający się układać. Dumny i pewny siebie, bardzo przywiązany do właściciela i rodziny, ale nieufny wobec obcych. Stróżowanie ma we krwi. Będzie doskonale strzegł swojej rodziny, innych domowych zwierząt i dobytku. Wymaga jednak przestrzeni - nie nadaje sie do mieszkania w bloku. Nie jest wymagający, doskonale znosi każde warunki atmosferyczne. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI), nie uznaje rasy kangal, uznając kangala za odmianę rasy anatolian. KARAKACHAN © Źródło: By (Own work) [CC BY-SA ( via Wikimedia Commons Karakachan (owczarek bułgarski) jest górskim psem pasterskim pochodzącym z Bułgarii. Rasa mało znana - poza Bułgarią, na terenach Kaukazu i Rosji. Standard rasy został opisany w 1991 r., a w roku 2005 Komisja dla Ras Zwierząt w Ministerstwie Środowiska Bułgarii oficjalnie zatwierdziła rasę. To jedna z najstarszych europejskich ras. Typowy molos stworzony do pilnowania stad i dobytku, nie zawaha się przed walką z wilkiem czy niedźwiedziem, będzie bronił swojego opiekuna i jego rodzinę przed każdym niebezpieczeństwem. Jego odwaga i duma w połączeniu z niezwykłą lojalnością czynią z tego psa nieocenionego przyjaciela i pomocnika. Jest duży i silnie zbudowany. Psy osiagają wzrost 63 - 75 cm i wagę 40 - 55 kg, suki są mniejsze. Występuje w dwóch odmianach - długowłosej i krótkowłosej. Umaszczenie dwu- lub trójkolorowe w łaty. Pożądane czarne łaty na białym lub duże białe łaty na ciemnym tle. Szczeka mocnym głębokim głosem. Karakachan jest dumny, dominujący, nieufny wobec obcych. Jest to pies odważny i inteligentny o zrównoważonym, ale trudnym i niezależnym charakterze. Gdy w 2010 roku przebywał z wizytą w Bułgarii prezydent Rosji Władimir Putin, bułgarski premier Boiko Borysow podarował mu psa rasy Karakachan, który otrzymał imię Buffy. KARS TURKISH SHEPHERD © Źródło: Kars Turkish Shepherd (Kars Shepherd, Kars Kopegi, owczarek karski) to jedna z ras tureckich. Jest hodowany w północnej Anatolii, głównie w prowincji Kars. Ma długą, liczącą conajmniej 600 lat historię. Jest ogromnym psem, z wyglądu bardzo przypomina owczarka kaukaskiego. Ma dość długą szatę, co pozwala mu dobrze znosić nawet ciężkie zimy, ale spotykane są też psy o krótszej sierści. Długie włosy na szyi i karku tworzą bujną grzywę. Występuje w różnym umaszczeniu: od czarnego, poprzez brązowy, szary, czarno-brązowy do łaciatego, białego z szarymi łatami i białego. Owczarek karski uznawany jest za psa agresywnego. Jest bardzo silny i odważny. Mówi się, że grupa tych owczarków potrafi zabić nawet dużego niedźwiedzia. Jest psem terytorialnym, wytrzymałym i czujnym, co czyni go doskonałym stróżem. Ma tendencję do przywiązywania się do jednej osoby, której jest bardzo oddany. Wobec innych w jej otoczeniu może być nieprzyjazny, a w stosunku do obcych zachowuje się ostrożnie lub wręcz wrogo. Nie powinien być pozostawiany sam z małymi dziećmi. Kars Shepherd zdecydowanie nie jest psem dla każdego. Potrzebuje opiekuna z silnym charakterem i osobowością lidera, zdolnego narzucić swoje przywództwo. Dla doświadczonego właściciela, odpowiednio uspołeczniony i wychowany, będzie wspaniałym towarzyszem. Najlepiej nadaje się do środowiska wiejskiego. Ze względu na swoje cechy jest doskonałym psem do pilnowania zarówno stad, jak i gospodarstwa. Jest wysoko ceniony we wschodniej Turcji, gdzie wykorzystywany jest przez pasterzy do pilnowania stad. Zdarza się, że uczestniczy w walkach psów. KING SHEPHERD © Źródło: By Lsdhart (Own work) [Public domain], via Wikimedia Commons King Shepherd bardzo podobny do owczarka niemieckiego jest jednak znacznie od niego większy. Pies waży od 41 do 68 kg i osiąga wzrost 74 - 81 cm. Suki są mniejsze. Jest to jeszcze jedna ze znanych amerykańskich ras wyhodowanych w drodze krzyżowania, tym razem owczarka niemieckiego, alaskan malamuta i wielkiego psa pirenejskiego. Oficjalny klub rasy powstał w 1995 roku. Sylwetka tego psa jest wydłużona, zarazem mocna i muskularna. Głowa pozostaje w dobrej proporcji do ciała, uszy stojące średniej wielkości, oczy brązowe. Klatka piersiowa głęboka i szeroka, łapy mocne, ogon gęsto owłosiony opuszczony, podnoszony w ruchu. Umaszczenie może być różne, podobnie jak u owczarków niemieckich, podobnie też wystepują dwie odmiany - krótkowłosa i długowłosa. King Shepherd jest pewny siebie, zrównoważony, niezwykle inteligentny i pojętny - łatwo ulega szkoleniu. Wobec swojego opiekuna jest wierny i chętnie wykonuje jego polecenia. Jest pełen siły i wigoru. Posłuszny, przyjazny wobec obcych, dzieci i innych zwierząt. Jest miłym psem i świetnym kompanem. King Shepherd jest psem pracującym, nadającym się do różnych zadań. Jest dobrym pasterzem, psem stróżującym i obronnym. Jest doskonałym opiekunem i wspaniałym towarzyszem KOMONDOR © Źródło: licencja: [CC-BY-SA Deed] Pies pasterski pochodzący z Węgier. Nazwa Komondor jest nazwą stosowaną w literaturze od 1544 roku, gdzie o psie tym wspomina się jako stróżu stad bydła. W roku 1910 rozpoczęła się udokumentowana, selektywna hodowla tej rasy na Węgrzech. Piętnaście lat później FCI uznało rasę, nadając jej wzorzec o numerze 53. Najbardziej charakterystyczną cechą tej rasy jest szata. Sierść poskręcana jest w sfilcowane sznurki przypominające dredy. Tego typu szata była dla przodków komondora doskonałą izolacją zarówno przed skwarem, jak i przed niskimi temperaturami. Komondor posiada dość trudny charakter ( skłonności do dominacji i niski stopień posłuszeństwa przy braku odpowiedniego szkolenia), w związku z czym może być prowadzony tylko przez osoby z doświadczeniem. Jako pies pierwotnie strzegący stad, jest nieufny i ostry w stosunku do obcych, lecz nie bezpodstawnie agresywny. Psów tej rasy nie czesze się wcale, jedynie rozdziela "dredy" do samej skóry. Okres tworzenia się dredów to ósmy - dziewiąty miesiąc życia psa; wówczas należy pomóc w formowaniu się poszczególnych sznurów sierści (zwykle robi się to na grzbiecie i zadzie psa, na pozostałych partiach ciała dredy powstają same). Psy kąpie się niezmiernie rzadko, bo wysuszenie psa jest bardzo kłopotliwe, a sierści nie można zostawić do samoistnego wyschnięcia. Trwałoby to kilka dni i groziło powstaniem odparzeń. Właściwie kąpie się jedynie partiami (okolice pyska, łapy, tył). Rasa należy do bardzo starych, a więc i odpornych na wszelkie warunki; specyficzny rodzaj sierści stwarza ochronę zarówno zimą przed mrozem, jak i upałami latem. Dzięki niewielkiej popularności rasa nie została "zepsuta" przez pseudohodowlane działania człowieka, więc w zasadzie nie ma problemów zdrowotnych (poza typowymi dla ras olbrzymich - może pojawić się dysplazja stawów biodrowych). KUMAON MASTIFF © Źródło: Kumaon Mastiff (Cypro Kukur) to bardzo rzadka rasa nawet w swojej ojczyźnie, czyli na wzgórzach Kumaon w Indiach. Szacuje się, że żyje ich tam ok. 150 - 200 sztuk. Możliwe, że większa liczba jest utrzymywana w Europie, zwłaszcza we Włoszech i Finlandii, dokąd zostały sprowadzone pod koniec XIX-go wieku. Pochodzenie rasy nie jest jasne - istnieje teoria, że pochodzi z Cypru (stąd jej druga nazwa), ale nie ma dowodów, które by to potwierdzały. Wg. przekazów ludowych Kumaon Mastiff przybył do Indii wraz z wojskiem Aleksandra Wielkiego ok. 300 lat Pomimo groźby wymarcia, rasa nie uzyskała oficjalnego uznania. Jest to duży pies (średnio 71 cm wzrostu) raczej smukły, dobrze umięśniony, o mocnym kośćcu. Ma potężną głowę i silny kark. Jego szata jest krótka i miękka. Umaszczenie pręgowane w odcieniach przechodzących od ciemnych do jasnych, możliwe białe znaczenia. Kumaon Mastiff uchodzi za psa wyjątkowo ostrego i agresywnego. Jest wojowniczy, niezależny i terytorialny. Agresywny wobec innych psów. Będzie bardzo dobrym stróżem, który nie wpuści na pilnowany teren żadnych intruzów. Może to być odpowiedni pies dla właściciela, który chce mieć zwierzę unikalnej rasy o pierwotnych, prymitywnych cechach. Jednak trzeba pamiętać, że Kumaon Mastiff wymaga bardzo doświadczonego tresera, bo tylko taki potrafi zapanować nad jego zawziętością. Szkolenie i socjalizację zacząć trzeba w najwcześniejszym okresie ucząc go życia w środowisku domowym, właściwych relacji w stosunkach z ludźmi i innymi zwierzętami. Prawidłowo uspołeczniony, oswojony i dobrze wyszkolony podobno jest psem łagodnym i delikatnym, wiernym towarzyszem i obrońcą swojego pana. Nigdy nie wolno jednak zapominać, że ten pies ma w sobie dzikość i instynktowne skłonności do agresji. KUVASZ © Źródło: By Erdelyi kopo (self made (Erdelyi kopo)) [Public domain], via Wikimedia Commons Rasa ta jest bardzo stara i prawdopodobnie przybyła na tereny Węgier w XIII wieku wraz z Kumanami. Istnieją jednak przypuszczenia, iż dzisiejszy kuvasz jest potomkiem psów cywilizacji Sumerów. Hodowla tej rasy rozpoczęła się z wiekiem XX, przeżyła załamanie świetności w trakcie drugiej wojny światowej po to, aby odzyskać ciągłość rasy dopiero po niej. Jest to duży, mocny pies pasterski o silnych mięśniach. Typowy kuvasz powinien mieć ciemnobrązowe oczy, trójkątne uszy, umięśnioną szyję i głęboką klatkę piersiową. Kuvasz porusza się eleganckim, zwartym krokiem. Jego ogon jest dość nisko osadzony, a końcówka zakręcona ku górze. Sierść kuvasza może być prosta lub falista, choć często zdarza się połączenie tych dwóch typów na jednym osobniku. Włos jest gęsty i niezbyt odstający. Najbardziej poprawną maścią jest czysta biel, ale dopuszczalna jest barwa kości słoniowej. W przeszłości psy te były wykorzystywane do pilnowania stad bydła, a może nawet i koni przed drapieżnikami. Były także używane do polowań na dziki, gdzie kierowały się swym doskonałym węchem. Dzisiaj kuvasze to dobre psy rodzinne i stróżujące. Kuvasze, jak wszystkie psy pasterskie, są odważne i inteligentne. Dobrze wychowane są lojalne i wierne, ale źle prowadzone mają skłonności do dominowania swych właścicieli. Kuvasz z dystansem i nieufnością podchodzi do obcych. LANDSEER © Źródło: licencja: [CC-BY-SA Deed] Geneza tej rasy sięga XVIII wieku, kiedy to rybacy baskijscy i portugalscy przywozili swoje psy na Nową Fundlandię. Z mieszania się tych psów z miejscowymi rasami powstała nieistniejąca współcześnie rasa o nazwie "St. John's dog", prawdopodobnie bezpośredni przodek nowofundlanda i landseera. Do Europy landseery zostały przywiezione przez rybaków z Francji i Anglii. Rasa została spopularyzowana przez Anglików, którzy ustanowili wzorzec rasy i u których rasa cieszyła się dużym uznaniem za wierność i ciętość. Popularności dodał jej Sir Edwin Landseer, który malował portrety landseerów. Zalety landseerów – zwłaszcza ich skłonność do obrony słabszych, głównie dzieci – były opisywane przez wielu poetów, przez lorda Byrona. Landseer sprawia wrażenie dużego, silnego, harmonijnie zbudowanego psa. Jest wyższy i lżejszy niż nowofundland. Umaszczenie to wyraźna biel o rozrzuconych czarnych łatach na tułowiu i zadzie; szyja, przedpiersie, brzuch, nogi i ogon powinny być białe; głowa czarna; wysoce pożądane w hodowli są białe symetryczne znaczenia na kufie z zachodzącą na czoło niezbyt szeroką strzałką. Landseery są wodołazami, wybitnymi pływakami – cechuje je pasja do wody. Początkowo pomagały rybakom, pełniły też rolę psa-towarzysza. Współcześnie są wykorzystywane głównie w ratownictwie wodnym (uratowały wielu ludzi od utonięcia), także jako pies stróżujący i towarzyszący. LEONBERGER © Źródło: By Kurre92 (Own work) [CC BY-SA ( via Wikimedia Commons Nazwa rasy związana jest z niemieckim miastem Leonberg (Lwia Góra). Istnieją dwie teorie wyjaśniające powstanie tej rasy. Pierwsza głosi, iż leonbergery mogą być bezpośrednimi potomkami dogów tybetańskich, które występowały na terenie Alp już w średniowieczu, co miałyby potwierdzać dokumenty, które mówią, że niemiecka rodzina Metternichów w pierwszej połowie XVII wieku posiadała psy podobne do leonbergerów. W Niemczech jednak prym wiedzie druga teoria mówiąca, że radny Heinrich Essig, chcąc rozsławić Lwią Górę na świecie, planował wyhodować psa podobnego wyglądem do lwa, którego wizerunek widnieje w herbie na ratuszu Leonbergu. W latach 30. XIX wieku Essig skrzyżował czarno-białą nowofundlandkę z długowłosym bernardynem. Wiele lat prowadzić miał hodowlę w oparciu o te dwie rasy, następnie dodał krwi pirenejskiego psa górskiego i być może kuvasza. W rezultacie otrzymał protoplastów dzisiejszych leonbergerów. Większość populacji zginęła jednak podczas długotrwałych wojen, zwłaszcza w czasie II wojny światowej. W 2. połowie XX wieku rasę odbudowano w Niemczech, Wielkiej Brytanii oraz w Ameryce Północnej. Jest to bardzo duży pies o mocarnym grzbiecie, z głęboką, owalną klatką piersiową oraz mocnymi, muskularnymi kończynami. Włosie na szyi i klatce piersiowej, szczególnie u psów, tworzy charakterystyczną grzywę. Umaszczenie lwie żółte, rude, rudobrązowe, dopuszczalne także piaskowe odcienie (płowożółty, kremowy) i wszelkie kombinacje pomiędzy wymienionymi kolorami. Zawsze wymagana czarna maska. Pierwotnie pies do obrony, pilnowania dobytku, pies pasterski i do towarzystwa. Dziś jest jednak ceniony głównie jako przyjaciel rodziny i dobry stróż. Znakomicie sprawdza się w pracy węchowej, z powodzeniem pełni funkcję psa ratowniczego i lawinowego. Charakteryzuje się odwagą, inteligencją, towarzyskością, spokojem, jednak bywa leniwy lub ociężały. Dla najbliższych członków rodziny wybitny towarzysz zabaw na świeżym powietrzu. Źle znosi samotność. Jest psem o wysokim stopniu posłuszeństwa, bez skłonności do agresji. Ze względu na wielkość psa ważna jest socjalizacja szczeniąt ze zwierzętami i ludźmi, oraz przynajmniej podstawowe szkolenie. MASTIF ANGIELSKI © Źródło: autor: Jeffrey Beall, licencja: [CC-BY-SA Deed] Jest jednym z największych psów świata. Dawni przodkowie dzisiejszego mastifa angielskiego pochodzą z Azji Środkowej. Podobizny tych zwierząt występują na rzeźbach babilońskich. Pierwotne mastify ze względu na swoją siłę i masę ciała były przystosowywane do walk. W Anglii pojawiły się ponad 2000 lat temu. Podczas okupacji Brytanii przez Rzymian stały się popularnymi psami bojowymi. Były przywożone do Rzymu głównie jako atrakcja dla ludzi podczas walk w koloseach, gdzie walczyły z lwami, tygrysami i bykami. W średniowiecznej Anglii mastify wykorzystywane były jako psy wojenne, a także w walkach psów i do szczucia na przywiązanego niedźwiedzia, a w XVII-wiecznej – jako psy pilnujące terenów łowieckich bogatej szlachty przed kłusownikami. Później ich popularność zmalała. Na początku XX wieku mastify występowały nielicznie. Kilku hodowców postanowiło jednak reaktywować rasę. Tuż przed wybuchem II wojny światowej liczba reprezentantów tej rasy zwiększyła się, ale po wojnie nastąpił ponowny regres w ich hodowli. W tym czasie podjęto próby mieszania ocalonych mastifów angielskich z osobnikami z USA. Budowa mastifa jest mocna i masywna, z wyraźnie zarysowanymi mięśniami. Mastif angielski jest jedną z największych ras psów na świecie - "Aicama Zorba of La Susa" z Londynu jest uważany za największego psa świata - w 1989 r. osiągnął 155 kg masy ciała. Zazwyczaj łagodny, lojalny, tolerancyjny dla dzieci. Pomimo swej potężnej budowy jest cierpliwym i oddanym psem rodzinnym, jednak w stosunku do nieznajomych może okazać cechy psa obronnego – może wykazywać zachowanie agresywne. Jest skłonny do podporządkowania się, lecz z racji swojej siły potrzebuje właściciela, który będzie potrafił nad nią zapanować w razie potrzeby. W obronie właścicieli bywa groźny, a zdenerwowanego mastifa trudno poskromić. MASTIF HISZPAŃSKI © Źródło: licencja: [CC-BY-SA Deed] Uznawany jest za jednego z największych i najbardziej śliniących się psów na świecie. Jego pochodzenie nie jest znane. Prawdopodobnie rasa wywodzi się od psów przywiezionych do Hiszpanii przez Fenicjan i Greków ok. 2000 lat temu. Ze względu na swoje predyspozycje fizyczne i psychiczne mastif hiszpański jest użytkowany do zadań takich jak w przeszłości, czyli do ochrony ziemi i stad. Jeżeli zostanie odpowiednio wcześniej przygotowany, sprawdza się jako pies myśliwski na grubą zwierzynę. Współcześnie docenia się go także jako psa w służbie wojskowej. Pod względem utrzymania i wyżywienia jest wymagający. Potrzebuje dużego wybiegu i sporej, dziennej dawki odpowiedniej strawy.
pies myśliwski o masywnej budowie i krótkiej, przylegającej sierści: ratler: mały pies pokojowy, o wyłupiastych oczach i krótkiej sierści: Beagle: niewielki pies o różnobarwnej sierści i długich, zwisających uszach: FOKSTERIER: pies pokojowy o sierści białej w czarne i żółte łaty: kuwasz
Wiele osób stereotypowo wygłasza opinię, że duży pies w małym mieszkaniu to pomyłka. Tymczasem może być zupełnie inaczej. Widok owczarka niemieckiego, labradora, nawet nowofundlanda wychodzącego z klatki schodowej nikogo już nie dziwi. Duży pies wcale nie musi czuć się źle na ograniczonej przestrzeni, ale tylko pod pewnymi warunkami. Dużo ruchu to podstawa Każdy pies, bez względu na wielkość i wagę, potrzebuje ruchu. Nie ma więc tutaj żadnego znaczenia, czy w mieszkaniu mieszka dog niemiecki czy jamnik. Przedstawiciele obu tych ras muszą mieć zapewnione codzienne spacery. Błędne jest zatem myślenie, że mały piesek „wybiega” się w mieszkaniu, ewentualnie wyjdzie na balkon i to mu wystarczy. Nie wystarczy. Psy dużych ras muszą być wyprowadzane na spacer co najmniej 3 razy dziennie. Poranna przebieżka może trwać 20-30 minut – to powinno pozwolić pupilowi na rozprostowanie kości i rozruszanie mięśni oraz dostatecznie go zmęczyć. Dzięki temu pies cierpliwiej zniesie oczekiwanie na właściciela. Po południu i wieczorem trzeba jednak wyjść na znacznie dłuższe spacery. Dobowa dawka ruchu na świeżym powietrzu musi wynosić minimum 2 godziny. Szkolenie z posłuszeństwa Duży pies, co oczywiste, może wyrządzić znacznie więcej szkód w swoim otoczeniu, dlatego decydując się na trzymanie w mieszkaniu np. labradora, trzeba koniecznie odbyć z nim pełen cykl szkolenia z posłuszeństwa. Tylko wtedy właściciel będzie mieć pewność, że jego pupil nie będzie bawić się w niszczyciela czy nie sterroryzuje całej klatki. Szkolenie jest również niezwykle ważne z uwagi na potrzeby i prawa sąsiadów. Duży pies może być bardzo hałaśliwy, a także wykazywać przejawy agresji. Sąsiedzi mogą oczekiwać od właściciela, że zapanuje nad swoim czworonogiem i nauczy go kultury. Temu służy właśnie szkolenie. Zmiana planu dnia Duży pies na pewno nie powinien zostawać sam w mieszkaniu przez kilkanaście godzin. Nie chodzi już nawet o jego potrzeby fizjologiczne, ale przede wszystkim psychiczne. Przedstawiciele sporych ras w większości wymagają stałego kontaktu z człowiekiem oraz konsekwentnego prowadzenia. Jeśli się im tego nie zapewni, mogą stać się bardzo dużym problemem dla wszystkich mieszkańców bloku. Dlatego decydując się na posiadanie dużego psa w małym mieszkaniu należy tak ułożyć sobie dzień, aby zwierzę nie zostawało samo na dłużej niż 7-8 godzin. Po południu i w weekendy pies musi mieć zapewniony aktywny kontakt z domownikami. Warto w tym celu organizować rodzinne spacery czy wyjazdy za miasto. Dzięki szkoleniu, konsekwencji i poświęcaniu sporej ilości czasu swojemu pupilowi duży pies nie będzie utrapieniem dla domowników, a także dla sąsiadów. Dobrze wychowany, zadbany, wybiegany olbrzym na czterech łapach bez problemu odnajdzie się w wielkomiejskim środowisku.
duży, wielopiętrowy budynek mieszkalny. duży ptak łowny z rzędu kuraków. duża część jakiegoś terenu, duży fragment jakiegoś obszaru. klasztor zakonników prowadzących życie pustelnicze. mały pies pokojowy o dużych, wyłupiastych oczach. dawny rower z przednim kołem dużym, a tylnym małym. duży, brunatny owad żyjący w
Czym jest mastif? Co znaczy mastif? mastif pies obronny z grupy dogów Wyraz mastif posiada 7 definicji: 1. mastif-Pies 2. mastif-Rasa psa 3. mastif-Rasa psa, towarzysza wędrówki Stasia i Nel 4. mastif-brytyjski pies obrończy 5. mastif-pies obronny z grupy dogów 6. mastif-pies o masywnej budowie, szerokiej głowie i krótkim pysku 7. mastif-mastiff, mastyf Zapisz się w historii świata :) mastif Podaj poprawny adres email * pola obowiązkowe. Twoje imię/nick jako autora wyświetlone będzie przy definicji. Powiedz mastif: Odmiany: mastifom, mastifami, mastifach, mastifa, mastifowi, mastifem, mastifie, mastify, mastifów, Zobacz synonimy słowa mastif Zobacz podział na sylaby słowa mastif Zobacz hasła krzyżówkowe do słowa mastif Zobacz anagramy i słowa z liter mastif Mike Alpha Sierra Tango India Foxtrot Zapis słowa mastif od tyłu fitsam Popularność wyrazu mastif Inne słowa na literę m Mailer , matamata , moręgowaty , maszal , modrawy , mącić , Miętustwo , maniera , milejowianin , mania , magisterskość , Mojsław , małopłocczanin , Melonek , Majdan-Grabina , Mojmirowy , miodlowate , megalomańskość , miniciągnik , metaskop , Zobacz wszystkie słowa na literę m. Inne słowa alfabetycznie
Pies do pracy w policji musi być duży i silny i mieć potrzebę współpracy z człowiekiem, instynkt łowiecki oraz predyspozycje do agresji wobec ludzi. Szczeniaki wybierane na psy policyjne przechodzą testy kwalifikacyjne, następnie odbywa się ich tresura z przewodnikiem, która trwa 2 lata.
Owczarek belgijski malinois jest średniej wielkości, krótkowłosym psem o masywnej budowie. Często jest mylony z owczarkiem niemieckim, ale jest wyższy, szczuplejszy, ma mniejszą głowę a jego ruchy są bardziej dynamiczne. Umaszczenie ma płowe, rude lub szare ze śladami czarnego nalotu na końcach włosów. Ogon ma zwykle ciemniejszy kolor lub czarną końcówkę, pysk i uszy są najczęściej czarne. Dorosły pies ma 61-66 cm wzrostu, a suka 56-61 cm. Waży między 27,5-28,5 kg. PochodzenieOwczarek belgijski występuje w czterech odmianach: laekenois, tervueren, groenendael imalinois, których nazwy pochodzą od regionów Belgii w których zostały wyhodowane. Te pracowite psy były znane już w średniowieczu. W 1890 roku profesor belgijskiej Wyższej Szkoły Weterynaryjnej ustalił standardy dla wszystkich odmian owczarka belgijskiego. Psy były do siebie podobne, różniły się jedynie rodzajem sierści. Kolejnym krokiem była reprodukcja psów według wytycznych dla danej odmiany. Malinois był pierwszą wyodrębnioną odmianą owczarka belgijskiego i jako pierwszy cieszył się belgijski malinois nie jest zwykłym psem, to wierny i oddany towarzysz, który będzie bronił swojego domu oraz rodziny. Wymaga doświadczonego właściciela. Jak u innych psów stróżujących, nie zaleca się zachęcania psa do obrony za młodu, może próbować bronić właściciela w nieodpowiednich sytuacjach. Instynkt obronny pojawia się wiele innych ras, owczarki belgijskie cierpią na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów owczarki potrzebują co najmniej dwóch godzin ruchu dziennie oraz odpowiedniej stymulacji umysłowej. Szybko się uczą, doskonale radzą sobie w psich dyscyplinach sportowych takich jak agility, obedience i innych. Są aktywne i nie nadają się do domów, w których będą zostawiane na cały psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i krótką sierść z wełnianym podszerstkiem. Włos na ogonie i wokół szyi jest grubszy, w tylnej części tułowia dłuższy z puszystym ogonem. Nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji, wystarczy raz w tygodniu wyszczotkować Rasy Psów dla DzieciMimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
xMoySm0. 5u1m6gcjsz.pages.dev/2595u1m6gcjsz.pages.dev/1015u1m6gcjsz.pages.dev/1285u1m6gcjsz.pages.dev/605u1m6gcjsz.pages.dev/3485u1m6gcjsz.pages.dev/1495u1m6gcjsz.pages.dev/995u1m6gcjsz.pages.dev/2885u1m6gcjsz.pages.dev/56
duży pies obronny o masywnej budowie
